Excuses van de dader

Als overlever van seksueel misbruik verlang je vaak naar excuses van de dader. Je wilt zo graag horen dat hij beseft hoeveel leed hij heeft berokkend, en dat het hem spijt. Maar al te vaak blijven die excuses uit, of zijn ze niet gemeend. Dan blijf je achter met een leeg gevoel.

Brief aan de dader

Een van de onderdelen van mijn therapie is het schrijven van een brief aan de dader. De bedoeling is dat ik alles opschrijf wat ik tegen hem wil zeggen, hoe boos ik ben, hoe mijn leven ‘verneukt’ is. Welke invloed de volgende opmerkingen op mij hebben gehad (trigger waarschuwing!):

• ‘je vertelt zeker tegen iedereen dat ik een pedofiel ben’
• ‘je bent een leugenaar’
• ‘Kom je dit keer met een fatsoenlijke kerel thuis?’
• ‘jij komt toch niet verder dan een flatje’
• ‘jij hebt zo’n lekkere ‘tieten en kut’, ik wilde dat je moeder die had’
• ‘je moeder vindt dat ik teveel met jou bezig ben en dat is jouw schuld’
• ‘ik smijt je moeder het verpleeghuis in, dan kun je bij mij komen wonen, je bent mijn ideale vrouw’

Ik schrijf de brief en leg hem ook weer een aantal keer weg. Het is mijn vader, mag ik wel zo boos zijn en tegen hem praten? Ik ben loyaler aan hem dan aan mijzelf. Ik schrijf nog een stukje en leg hem weer weg.

De brief versturen?

Het doel is de brief te versturen, maar ik durf het niet. Ik ken mijn vader en hij gaat steun zoeken en mensen die brief laten lezen. Dan gaat het dus bij meer mensen onder de ogen komen. Ik durf het echt niet.

Perspectief Herstelbemiddeling

Ik vraag aan mijn behandelaars of ze met mij in gesprek willen gaan met mijn vader. Ze weigeren. Ik ontdek zelfstandig dat er een instantie is die ‘Perspectief herstelbemiddeling’ heet: zij bemiddelen in contact tussen dader en slachtoffer. Dat lijkt me wel iets, dus ik meld me aan. Ik krijg een gesprek en opties voor hoe een en ander opgepakt kan worden, bijvoorbeeld een brief of een videoboodschap. Ze nemen ook contact op met de andere partij. Dat laatste is heel spannend voor mij, maar ergens wil ik de relatie rechtzetten, niet het buitengesloten kind zijn.

Geweigerd

De bemiddelaar komt terug: mijn vader-dader heeft het gesprek geweigerd. Hij wil wel praten, maar dan met mij alleen. Ik mag niet roken, want hij is gestopt, en zo stelt hij nog een aantal voorwaarden en eisen. Ik besluit hier niet mee verder te gaan, want ik ken het machtsspel dat hij hiermee speelt maar al te goed.

Zelf in gesprek gaan

Na een poos en hele hevige angstaanvallen en angst als ik iemand zie lopen die het postuur heeft van mijn dader, besluit ik zelf de confrontatie aan te gaan. Met kloppend hart en zwetende oksels ga ik naar het huis van mijn vader en ik bel aan. Ik word onthaald als de verloren dochter en mag mee eten. Ik voel verwarring.

Ik probeer het onderwerp in te brengen

Ik probeer onderwerpen aan te snijden: zo praat ik over de mishandeling door mijn vader en dat ik nog altijd mank loop. Hij zegt niets. Ik praat over andere dingen, zoals hoe mijn vader met mijn moeder omging. Hij zegt niets. Hij gaat met de hond van zijn nieuwe vriendin lopen (die hij 3 maanden na het overlijden van mijn moeder had) en zij vertelt me dat hij zich als een tiran tegen haar gedraagt en dat ze in het verleden slachtoffers is geweest van seksueel misbruik door haar ex-partner. Ik vertel haar dat het mij ook is overkomen, maar dan door mijn vader. Ze neemt me serieus. Toch durf ik het nog altijd niet op tafel te leggen als mijn vader erbij is.

Bang en stoer

Als hij terugkomt, ben ik uitgeput en ineens heel bang voor wat ik allemaal heb verteld. Ik wil naar huis, en zeg stoerder dan ik me voel, dat het wel op zijn plaats is als hij op zijn minst sorry zou zeggen voor de mishandeling en dat mijn voet nog altijd zo pijn doet.

Sorry dan

Hij mompelt ‘sorry dan’, en het voelt niet echt. Hij gaat met me naar de winkel en koopt een plant voor me en ergens in mij is er een sprankje hoop dat dit een begin is. Hij zegt nog dat ik nog spullen kan halen uit de garage, daar staat nog van alles, als ik iets kan gebruiken. Ik ben zo bang voor hem en ik wil ook zo graag mijn vader weer in hem zien. En die zie ik nu heel even. Een dag later krijg ik een bericht van mijn zus: waar ik wel niet mee bezig ben om te vertellen over de relatie tussen pap en mam tegen de nieuwe vriendin. Ik krijg buikpijn en denk: ik heb het verkeerd gedaan.

Vaderdag

Ik stuur even daarna mijn vader met vaderdag een whatsapp bericht en hij reageert niet. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik heb het weer verkeerd gedaan. Alweer. Ik heb zoveel pogingen gedaan voor contactherstel, om dingen bespreekbaar te maken, maar het pakt niet goed uit.

Nog altijd niet bespreekbaar

Mijn zus en mijn kinderen weten nog altijd niet dat ik herinneringen heb gekregen aan seksueel misbruik door mijn vader. Ik weet ook niet hoe ik het ze moet vertellen. Eerst vonden de experts mijn kinderen te jong. Nu heb ik, door alles wat er is gebeurd, nog nauwelijks contact met hen. Mijn oudste geeft aan dat hij niets wil weten en mensen wil onthouden, zoals hij ze kent.

Opnieuw perspectief herstelbemiddeling

Ik vraag opnieuw een gesprek aan met Perspectief Herstelbemiddeling om mijn zus en kinderen in te lichten over mijn herinneringen. Ze staan ervoor open en komen langs.

Nadenkend over een gesprek

Wat zou een goede timing zijn en plaats? Ik woon in Limburg, de kinderen in Zeeland. Mijn zoon heeft stage in het buitenland, liefdesverdriet. Dit is niet het goede moment. Het is bovendien mijn trauma respons om altijd rekening te houden met de gevoelens van een ander. Ik stel het gesprek uit en ik denk dat het uiteindelijk tot afstel zal komen. De angst dat ik niet geloofd wordt, dat ik nog dieper uit de familie wordt verstoten (ik word nu al niet meer uitgenodigd op verjaardagen en met kerst) is heel groot.

Het beetje contact dat ik met mijn zoon heb is heel waardevol voor me en ik bouw voorzichtig contact op met mijn zus.

Dan maar geen excuses?

Echte excuses verwacht ik niet meer. Of ik nog een keer de moed kan opbrengen om te praten over mijn herinneringen zelfs met mijn kinderen? Ik weet het niet. Wat als mijn kinderen net zo reageren als de anderen? Vol beschuldigingen en victimblaming? Of dat ze zich dat niet kunnen voorstellen?

Verscheurd

Ik wissel tussen tegen iedereen willen schreeuwen over het seksueel misbruik en opnieuw zwijgen. Soms vind ik mezelf dapper, maar even zo vaak vind ik mezelf een watje en scheld ik op mezelf dat ik in een slachtofferrol zit. Het blijft pijn doen. Elke keer als er weer een verjaardag is waar mijn vader wel is uitgenodigd en ik niet, voel ik me afgewezen en verdrietig. Ik heb toch niets verkeerds gedaan. Het voelt als een tweede natuur om mezelf overal de schuld van te geven. Ik zou zo graag de tijd willen terugdraaien naar voordat de herinneringen naar boven kwamen en ik een gezinsmens, familiemens, een spring in het veld was met veel vrienden en familie, geliefd en omringd door hen.

Een schril contrast met nu: alleen en geïsoleerd.

Mijn aandeel?

Het onderscheid tussen mijn aandeel en dat van de ander is vaag. Het is toch nog het makkelijkste om mezelf te beschuldigen, bovendien doen anderen dat ook constant. Ik dacht dat ik dapper was, maar misschien ben ik gewoon een lafaard. De verwarring over het wel of niet contact willen met mijn vader, want hij was ook lief, blijft me bezig houden.

Innerlijk klein meisje

Of misschien zit er wel een klein meisje in mij, die steun en liefde van mij nodig heeft, ook zonder excuses en gesprekken. Misschien mag ik andere bronnen van steun zoeken en vinden.

Het is 2017 en mijn lichaam vertoont uit het niets verkrampings- en verlammingsverschijnselen. Ik heb al jarenlang lichamelijke klachten van de stress van de combinatie werk en mantelzorg. Maar nu op een dag zak ik letterlijk door mijn benen, als een stalker van mijn werk mij benadert.

Funtioneel Neurologisch Stoornis (conversiestoornis)

Het duurt uiteindelijk jaren voor ik de diagnose Functioneel Neurologische Stoornis (FNS) krijg, vroeger wel bekend als een Conversiestoornis. Ik lees wat ik erover kan vinden. Zo kom ik erachter dat het uitgelokt kan worden door hevige stress, maar dat er ook een neurologisch component bij zit. Een derde van de mensen herstelt, een derde blijft restklachten houden en een derde herstelt niet.

Hoe het verder gaat

Na de stalking op mijn werk door een forensische cliënt, zak ik thuis door mijn benen. Ik sta achter het fornuis en val met pannen en al om. Als ik opsta van de bank zijn mijn benen week en moet ik me optrekken aan de salontafel. Ik ben bang voor wat er met mijn lichaam aan de hand is.

Angst voor de stalker

Tegelijkertijd ben ik bang voor de stalker, die ik eerder die dag sprak bij de intake. Hij me vertelde hoe hij eerder ook vrouwen stalkte. Zijn manier van stalken was om eerst contact te zoeken via de social media. Bij mij begon het met Facebook Messenger, daarna sms-jes op mijn zakelijke telefoon. De eerste berichten negeer ik. Als het aanhoudt, meld ik het bij mijn werkgever.

Victimblaming

Mijn werkgever zegt dat het mijn schuld is dat ik ben gestalked en dat ik mijn gegevens niet online had moeten zetten. Pardon? Dit lijkt me een mooi voorbeeld van victimblaming. Ik heb in die tijd een eigen praktijk voor gewichtsverlies en gebruik Facebook als advertentiekanaal. Mijn manager wil wel een stopgesprek wil met de stalker doen. Maar het zaadje, dat het mijn eigen schuld is, is geplant …

Gevolgen van FNS

Ik zak steeds vaker door mijn benen en ik verlies het vertrouwen in mijn lichaam. Ik voel angst, omdat mijn lichaam oncontroleerbare dingen doet, en ik voel angst omdat ik nog altijd verwacht de stalker tegen te komen. Ik krijg angst- en paniekaanvallen, weet niet meer of ik mijn zoon op de taxi heb gezet, ik weet niet meer wanneer de school uit is.

Het gaat niet goed met me

Ik heb geheugenverlies en verlies van lichaamsfuncties. Ik word opgenomen op een Psychiatrische Afdeling Algemene Ziekenhuizen (PAAZ). Daar hebben ze geen oog voor mijn lichamelijke klachten en mijn uitval, ondanks dat ik dit meteen meld. Ik zeg dat ik last heb van een acute stress stoornis.

Medicatie, medicatie, medicatie

Ze vinden me op de PAAZ kennelijk te bijdehand. Zij zijn degenen die de diagnoses stellen! Het antwoord van de psychiater op stress is medicatie. Ik krijg veel medicatie door elkaar, wel twaalf verschillende. Medicijnen voor de bijwerkingen van de bijwerkingen van de bijwerkingen. Men vermoedt een depressie, maar zelf geef ik meerdere keren aan last te hebben van een Acute Stress Stoornis ten gevolge van een stalking.

Aan de psychiatrie overgeleverd

Ze zeggen dat ik geen verstand ervan heb (ik ben basispsycholoog). Zij weten het zeker, ik heb een depressie en ik moet een schop onder mijn kont krijgen en in actie komen. Ze zeggen kwetsende dingen, zoals dat ik ‘een dood paard’ ben, waar niet aan te trekken is. Dat mijn onvermogen om te plannen onwil is. Ik doe mijn best en toch lukt het niet.

Diagnose na diagnose

De diagnoses vliegen om mijn oren: depressief, borderline, narcistisch, afhankelijk, vermijdend. Ik heb heel cluster B en Cluster C van de persoonlijkheidsstoornissen langs horen komen. Niet alleen als diagnose over verklaringsmodel of als classificatie, maar vooral vaak gebruikt als scheldwoord. Als ik een afspraak vergeet, zeggen de medewerkers gewoon dat je dat expres doet en een splittende borderliner bent. Al deze diagnoses worden gesteld zonder een gedegen intake, vragenlijst of gestructureerd interview.

Discussie is zinloos

Ik heb mijn hele leven goed gefunctioneerd, op een eerdere burn-out na, dus een persoonlijkheidsstoornis is dan niet waarschijnlijk, weet ik uit mijn eigen opleiding en uit de interviews die ik afneem op mijn werk. Als ik echter in discussie ga met de hulpverlening, zien zij dat als onderdeel van mijn aandoening. Het resultaat is dat ze een nieuwe term, symptoom of diagnose bedenken. Dus ik ga maar niet in discussie.

Machtsmisbruik

Ik merk dat er sprake is van machtsmisbruik. Alhoewel ik reële angsten heb en vrijwillig opgenomen ben om dat ik graag geholpen wil worden, vindt men op de PAAZ dat ik antipsychotica moet slikken. Dat lijkt me heftig en dus weiger ik dat in eerste instantie. Ik heb wel wat kennis van medicatie, maar antipsychotica is zware medicatie. Ik heb te maken gehad met cliënten die er van gaan kwijlen en sloffen.

Zorgmijder

De hulpverlening zegt dat ik een zorgmijder ben als geen antipsychotica zou slikken en dat ik zeker weten rust krijg in mijn hoofd van seroquel. Dus uiteindelijk ga ik overstag, want ik voel me niet goed.

Bewegingen

Eenmaal thuis gaat het niet beter. Nadat ik een aantal keer door mijn benen ben gezakt, krijg ik steeds meer last van bewegingen. Mijn arm maakt ongecontroleerde bewegingen, mijn mondhoek gaat hangen, ik krijg spasmen in mijn gezicht. Soms zie ik weinig tot niets met mijn linkeroog en mijn nek draait naar achteren. Mijn hand en arm staan regelmatig in een verkrampte dwangstand. Ik voel me angstig en wanhopig. Wat gebeurt er met mijn lichaam?

Naar de neuroloog

Ik krijg er geen controle over en ben bang dat het buitenshuis gebeurt onder het autorijden. Wie wil mij zo nog? Ik lijk wel lichamelijk beperkt? Ik kan geen mes en vork hanteren, mijn been zwiept als ik loop. Kan stress dit met een lichaam doen? Is het een bewegingsstoornis ten gevolge van de antipsychotica? Met een hangende mondhoek beland ik uiteindelijk op de spoedeisende hulp en bij de neuroloog. Zij stop acuut alle medicatie van de psychiater.

Van de regen in de drup geraakt

Ik werd opgenomen voor angsten en ontslagen met een hele lading medicijnen en diagnoses. Naast de Post Traumatische Stress Stoornis, die klaarblijkelijk vanaf het begin is geconstateerd (lees ik later in een intakeverslag), heb ik nu een somatische symptoomstoornis. Ik hoor termen als SOLK (Somatisch Onverklaarbare Lichamelijke Klachten) en ALK (Aanhoudende Lichamelijke Klachten). Ook kan het een bewegingsstoornis zijn ten gevolge van een verkeerde reactie op antipsychotica.Wat ik eraan kan doen wordt niet duidelijk, hoeveel vragen ik ook stel.

Bewegingsstoornis?

Ik bezoek een bewegingsstoornissenprofessor in Amersfoort, ik ga naar de pijnpoli, ik krijg Ketamine, een TENS apparaat, middelen tegen spasmen zoals baclofen, ik ga naar de neuroloog, fysiotherapeut, revalidatiearts, ik krijg botox in mijn wang van de kaakchirurg en in mijn nek van de vaatfysioloog.

Ik heb alles verloren

Mijn man is van me gescheiden. Ik heb geen woning meer en al mijn spullen zijn weg. Ik zak weleens door een been in de winkel of op een zebrapad. Er is niemand die me helpt, ze geven liever gas en jagen me op. Ik huil alles bij elkaar van angst en frustratie. Voor balans en steun loop ik met een stok.

Het hostel

Omdat ik geen huis heb, woon ik in het hostel. Daar pushen ze me om corvee te doen en te koken. Op nachten dat het brandalarm uitbreekt (vaak) sleep ik met een been achter me aan mezelf over de gang en de trap af naar het verzamelpunt. Ik beleef dit met de extreme angst of mijn lichaam verder zal inzakken en of ik wel op tijd buiten ben. Door reacties buiten ontwikkel ik straatvrees. Toch moet ik boodschappen doen voor mezelf en de groep en koken. Lang achter het fornuis staan kan ik niet.

Mijn lichaam gehoorzaamt mij niet

Vaak krijg ik mijn hand niet los als ik een pan of het lemmet van een mes vast heb. Dan moet ik met mijn andere hand helpen. Soep die ik gemaakt heb, vliegt door een oncontroleerbare beweging met pan en al door de ruimte. Ik weet niet wat er met me aan de hand is en ik huil tranen met tuiten en voel me wanhopig. Ze denken dat ik het expres doe.

Andere psycholoog

Dan krijg ik een andere psycholoog. Die ziet mijn klachten, hoort mij en constateert een zware burn-out. Hij zet iedereen op zijn nummer: ik heb geen depressie en moet geen schop onder de kunt! Ik heb een zware burn-out met uitvalsverschijnselen en hoe meer ik gepusht wordt, hoe erger mijn aanvallen worden. Ik krijg scheve gezichten van de verpleging en medebewoners, maar vanaf nu moet ik rusten. Hij geeft me een door hemzelf geschreven document over burn-out en dat het jaren kan duren voor je er uit bent.

Achterstevoren diagnosticeren

Mijn sociaal psychiatrisch verpleegkundige maakt het helemaal bont. Hij zegt ineens dat hij eigenlijk geen verstand heeft van trauma en burn-out, maar alleen van persoonlijkheidsstoornissen. ‘Maar’, zo zegt hij blij, ‘dat moet er natuurlijk wel zitten, anders heb je geen post traumatische stress stoornis en raak je niet burn-out.’ Ik doe er maar het zwijgen toe.

Op mezelf wonen

Ik krijg een gehandicaptenflat toegewezen, loop met een stok en ik word gedoucht door de thuiszorg. Ik heb geen controle over mijn arm en ik kan niet zelf mijn haren wassen, tanden poetsen, haren kammen en ook andere zelfzorg lukt niet.

Na drie jaar zoeken, FNS revalidatieplek gevonden

Wat helpt is een combinatie EMDR en revalidatie gericht op functioneel neurologische stoornis. Ik krijg de keuze: de hulpmiddelenroute, of de herstelroute. Ik wil dolgraag herstellen, ik wil bij het derde deel horen dat herstelt en ben bereid om daar hard voor te werken. Na drie jaar zoeken blijkt dat er een revalidatiepraktijk in mijn woonplaats zit.

Afhankelijk

De psycholoog vertelt me dat de kans groot is dat ik een rolstoel terecht kom dus ik neem mijn klachten en mijn revalidatie serieus. Er zijn mensen die denken dat ik de klachten simuleer, om hulp te krijgen. Niets is minder waar: Ik vind het vreselijk als misbruikslachtoffer, om gedoucht te moeten worden en aangeraakt te worden op intieme plekken.

Rust en ondersteuning

Ik kies in eerste instantie voor rust. Dit is niet makkelijk, want al mijn bezittingen zijn weg en ik moet alles opnieuw aanschaffen, tweedehands zoeken of krijgen. Het contact met familie is verbroken. De thuiszorg neemt gelukkig taken over. Als dit allemaal klaar is, kies ik voor de herstelroute en begin ik bij de revalidatie mijn arm en been te trainen. Mijn linkerbeen blijft vaak achter. Tijdens de EMDR blijkt mijn arm allerlei bewegingen uit te beelden, die te maken hebben met vroegkinderlijk seksueel misbruik.

Herstel gaat langzaam maar vooruit

De therapieën zorgen voor een stuk herstel in mijn arm. Mijn been is als eerste weer redelijk functioneel. Hulp bij het douchen is niet meer nodig en er komt hulp in de huishouding voor de zwaardere taken. Ik train en kan steeds verder zonder stok lopen. Ik leer weer fietsen. Ik toon wilskracht, doorzettingsvermogen en veerkracht. Toch blijft het een zware weg.

Sporten

Sporten zou me helpen, maar het zoeken naar een sport die bij mijn beperkingen past is niet eenvoudig. Zwemmen zorgt voor hevige pijnaanvallen in mijn arm (ik heb geen functionele aanvallen meer, maar wel nog pijnaanvallen). Wandelen is leuk, maar niet te ver vanwege de belastbaarheid van mijn been. Dat is een beperding die ook niet altijd leuk voor mensen met wie ik samen ga wandelen. Fietsen is lastig, ook vanwege mijn been en het vasthouden van het stuur. Ik schaf wel een elektrische fiets aan, waardoor ik steun heb voor mijn linkerbeen. Ik vind maar niets wat ik leuk vind, wat niet te belastend is of pijn uitlokt. Ook is het vaak te duur omdat ik inmiddels afhankelijk ben van een IVA uitkering. Lang zitten zorgt nog voor pijnscheuten in mijn been. De klachten van krachtsverlies zijn weg, de spasmen ook, ik heb alleen nog pijnaanvallen.

Dan herontdek ik dansen

Een aantal weken geleden herinner ik me dat ik vroeger heel beweeglijk en lenig was: ik heb geturnd, deed ritmische gymnastiek, danste als dansmarietje tijdens carnaval, gaf dansles aan kinderen van groep acht voor de afscheidsavond van de basisschool, ik nam dansles als hobby, ik vond danssport leuk, zoals Zumba. Zou dat iets zijn? Ik voel me blij bij deze gedachte en haal mijn Zumbaschoenen onder het stof vandaan. Ik begin rustig in de woonkamer met wat eenvoudige Zumba danspasjes met YouTube erbij. Mijn linkerbeen blijft wat achter met de pasjes, toch hou ik het redelijk goed bij.

Mijn lichaam herinnert zich dit!

Mijn armen bewegen mee, in de vloeiende bewegingen en het is net alsof mijn lichaam zich begint te herinneren dat het dit vroeger ook kon. Ik ben mild naar mezelf als mijn linkerbeen achterblijft, of als ik door mijn knie zak. Ik vind het zo leuk dat ik nu iedere ochtend een uur dansjes doe in de woonkamer voor de TV. En ik heb er plezier aan. Ik lig na deze activiteit niet huilend van de pijn op de bank. Mijn lichaam herinnert zich bewegingen die ik al lang niet meer gemaakt heb, en begint zich aan te passen.

Mijn lichaam kent dit ritme

Zumba is een dans waarbij ook met de heupen en de borsten wordt geschud en er is een bepaald ritme. Nadat de herinneringen  aan het seksueel misbruik terug zijn gekomen, is mijn lichaam één stijve plank geworden. Ik heb ik angst mijn lichaam te gebruiken en te laten zien. Ook ben ik veertig kilo aangekomen, door alle medicatie. Nu beginnen mijn heupen weer mee te doen en ik voel dat zowel ik, als mijn lichaam, een zucht van verlichting slaakt. We geven ons over aan het ritme van de muziek.

Dansend is mijn medicijn

Nu nog in de veilige omgeving van mijn woonkamer dans ik elke ochtend mijn routine. De boks- en schopbewegingen die bij sommige dansjes gemaakt worden, halen mijn lichaam uit de freeze en doen wat mijn lichaam had willen doen tijdens het misbruik. Soms voel ik kippenvel. Na alle medicatie, oefeningen, botox en artsenbezoeken, lijkt het alsof ik mijn medicijn heb gevonden: Dansen!

Dansend uit de bevriezing

Door te dansen kom ik uit de freeze. Mijn FNS klachten verbeteren en mijn lichaam maakt bevroren bewegingen af, die tijdens het misbruik zijn opgeslagen. Zonder bestraffende therapeuten, zonder medicatie, zonder dwang, gewoon op een speelse manier. Dit draagt bij aan verder herstel, met een fijne bijkomstigheid: ik val ook nog af! Kijk hier mijn favoriete dansvideo.

“Dansen is het medicijn!”

In 1977 word ik geboren in een Brunssums ziekenhuis. Mijn moeder heeft eerder een miskraam gehad en is erg gespannen voor de bevalling. Waarschijnlijk hebben de stresshormonen van mijn moeder mijn zenuwstelsel toen al beïnvloed. De bevalling dient zich plotseling aan als mijn moeder in het ziekenhuis is met zwangerschapssuiker. Mijn moeder probeert mijn geboorte tegen te houden tot mijn vader er is. Ik mag nog niet komen. Meer stress voor mijn prille zenuwstelsel.

Ik ben geen jongen

Mijn ouders dachten dat ik een jongen zou worden, omdat ik druk was in de buik. Een meisjesnaam hebben ze niet bedacht. Ik zou Marcel heten. Als mijn vader eenmaal in het ziekenhuis is, word ik geboren, op drie april. Ik ben een meisje. Een zondagskind met vele talenten: zingen, dansen, turnen, atletisch, muzikaal en ik kan goed leren. Snel bedenken mijn ouders een nieuwe naam: Nicole.

Dauwworm

Al snel na de geboorte word ik opgenomen in het ziekenhuis met ernstige dauwworm, eczeem op mijn hoofd. Als klein baby’tje word ik gescheiden van mijn ouders. Ik slaap met sokjes over mijn handjes en een mutsje op, zodat ik me niet kan krabben. Ik lig weken in het ziekenhuis. Ik ben blijvend gevoelig: chloor van het zwembad zorgt later tijdens zwemlessen voor huidproblemen, haarverf kan ik niet verdragen.

Mijn ouders

Mijn moeder is getraumatiseerd door haar opa, die SS’er was in de oorlog (intergenerationeel trauma) en mijn vader werkt veel en heeft een eigen orkest, waardoor hij veel van huis is. Met het orkest verdienent hij bij, om in een huis te kunnen wonen in plaats van in een flat. Dat vind hij belangrijk.

Lactose intolerant

Op de basisschool krijgen we melk, maar daar kan ik niet goed tegen. Pas als ik 38 ben, ontdek ik dat ik een lactose-intolerant ben. Jarenlang heb ik rondgelopen met buikpijn en mijn problemen met het drinken van melk werden niet gehoord. Mijn ouders zijn niet heel zorgzaam en oplettend.

Eenzaamheid

Mijn moeder vind het huishouden belangrijker dan het idee dat er vriendjes bij ons komen spelen. Daardoor ben ik vaak alleen.

Pesten en misbruik

Op de basisschool begint het pesten. Ik trek mijn haren uit mijn hoofd van de stress en krijg weer handschoentjes aan en een mutsje op. Als dat niet helpt wordt mijn hoofd kaalgeschoren. Mijn vader begint mij te misbruiken. Dit duurt van mijn zesde tot mijn twaalfde. Ik ben angstig om naar de Middelbare school te gaan, dus ik spreek met mijn vriendinnen van de basisschool af dat we naar dezelfde brugklas gaan.

Een ongelukkige val

In de vakantie tussen de basisschool en de middelbare school, krijg ik een ongeluk op een waterskispringschans. Mijn vriendinnetjes en ik gebruiken die als glijbaan, ik glijd uit en val met mijn voortanden op de schans. Tanden uitgebroken, kaak gebroken, nekletsel. Mijn ouders rijden uren met mij in mijn badpak rond in Oostenrijk, op zoek naar een ziekenhuis. Ik ben af en aan bewusteloos, in shock vanwege de kou en het bloedverlies.

Fietsenrek

Met twee afgebroken tanden en een hersenkneuzing, verschijn ik de eerste dag op de middelbare school. Mijn naam wordt omgeroepen bij de verkeerde klas, en ik begin meteen te huilen, dat is niet zoals afgesproken. Ik blijk met de verkeerde klas mee te lopen, er zit op deze school nog een meisje, met precies dezelfde voor- en achternaam. Mijn voortanden worden getrokken en mijn kaak moet herstellen. Ik loop weken zonder voortanden in de brugklas en dat is het startpunt van forse pesterijen:

• Fietsenrek …
• Je bent te lelijk om naar te kijken
• Maak jezelf van kant

Dit zijn uitspraken die ik dagelijks hoor. Ik word van de fiets getrapt, mijn banden worden leeggelaten en ze zingen ‘Huilen is voor jou te laat’ als ik huil. Op mijn dertiende verjaardag word ik gebeld en zingen ze ‘Kort zal ze leven’ aan de telefoon. Ik zoek in de medicijnkast van mijn ouders naar pijnstillers om er een einde aan te maken.

Blijven studeren

Toch blijf ik doorgaan met leren. Het VWO is net haalbaar na de hersenkneuzing en met bijles haal ik scheikunde en natuurkunde. Ik heb het beste punt van de hele school voor Duits en krijg een boek van het Duitse Consulaat bij mijn eindexamen. Ik wil dierenarts worden, maar de exacte vakken zijn te moeilijk, dus ik besluit psychologie te studeren. Ik blijf thuis wonen vanwege mijn wat beperkte belastbaarheid en studeer in Maastricht.  Ik volg de college’s met plezier al heb ik af en toe een huilbui als het studeren wat moeilijk gaat. Toch haal ik alles, geen herkansingen en ik haal mijn afstudeerstage. Op mijn 23e haal ik mijn bul.

Een drukke baan

Ik doe onderzoek naar alcoholverslaving, zet een groepsbehandeling op voor alcoholpreventie bij jongeren, schrijf en lees artikelen, begeleid stagiaires en ontwikkel vragenlijsten. Ik schrijf een hoofdstuk in het handboek voor ontwikkelingspsychologie. Als ik in mijn eentje 700 proefpersonen in zes weken moet draaien en vergeefs aanklop voor hulp, raak ik in paniek. Ik neem ontslag. Ik krijg een getuigschrift mee, wil met mensen werken.

Angsttherapeut

Ik word angsttherapeut bij Vijverdal. Ik behandel mensen met angstklachten: spinnenangst, sociale angst, smetvrees, agorafobie, obsessies noem maar op. Mijn voornaamste taak is  behandeling van agorafobie: mensen met angst voor winkels, treinen, bussen. We hebben daar een weektherapie voor, mensen komen uit het hele land logeren bij de moeder van een van de psychiaters. Ik geef ook psycho-educatie over alle soorten angststoornissen.

Ik kan niet huilen

Door het pesten is huilen moeilijk voor me. Vaak zit ik met een dikke keel bij de arts, begrafenissen, ziekenhuizen en in andere situaties. Ook boosheid uiten is moeilijk. Omdat problemen heb, word ik overgeplaatst naar Heerlen. Daar word ik verwelkomd als ‘het kneusje uit Maastricht’. Mijn werkgever dreigt dat ik me te vaak heb ziekgemeld, maar er is altijd een geldige medische reden voor geweest.

Werken in de GGZ

Ik werk uiteindelijk jaren in de GGZ. Ik kies voor mijn gezin en niet voor een carrière. Mijn zoon heef Cerebrale Parese en ik onderzoek en lees alles wat er geschreven is over mijn zoons aandoening. Ik haal geld op voor een paspoort voor kinderen met Cerebrale Parese en stuur spalken
die te klein zijn geworden voor mijn zoon naar arme landen. Kanjerdagen, ritjes in Ferrari ‘s, ik regel alles.

Overleven op veerkracht

In dit alles toon ik veerkracht. Ik probeer te zorgen dat mijn dochter niet gaat lijden onder de handicap van haar broer. Nederland is niet echt ingericht op een rolstoel. Het Kruidvat kom je niet in en er zijn lang niet overal gehandicapten WC’s. Onvermoeibaar ga ik door.

Weinig steun

De combinatie werk en mantelzorg word op een gegeven moment te zwaar en er is weinig steun uit de omgeving. Mijn familie en vrienden hebben niet door hoe zwaar de zorg is. Ik rijd alle ziekenhuizen in Limburg af. Als ik eens vraag of iemand wil oppassen, dan hoor ik nee. Mijn moeder vind dat ze er altijd voor mijn zus moet zijn, maar voor ons is ze er niet.

Traumacoaching

In 2016 krijg ik een nieuwe manager, die alle extra verlofregelingen die ik had getroffen intrekt. Ik moet mijn oude werk weer doen. Ik doe een traumacoach opleiding en start part time een eigen bedrijf, zodat ik mijn eigen tijd kan indelen. Het gaat goed. Totdat een cliënte van mij zelfmoord pleegt en ik word gestalked door een forensische patiënt, die weet waar ik woon. Mijn manager zegt dat het mijn schuld is.

Geknakt

Mijn draagkracht is van het één op het andere moment weg. Mijn lichaam begeeft het en ik raak linkszijdig verlamd. Ik zak letterlijk door mijn benen tijdens het koken. Mijn man laat me opnemen omdat ik volgens hem een gevaar ben voor het gezin. Hij staat toe dat de jeugdzorg de flagrante leugen opschrijft dat ik nooit kook voor mijn kinderen.

Op de PAAZ

Op de PAAZ krijg ik veel medicatie, veel diagnoses en maak ik ontzettend nare dingen mee: mannen midden in de nacht op mijn kamer, medicijnvergiftiging, mishandeling van patiënten door personeel en beschuldigingen van diefstal. Ik word hier niet beter van en mijn man vraagt een scheiding aan. Hij vervangt de sloten op de deuren van onze gezamenlijke woning en ik ben acuut dakloos.

In een hostel wonen

Ik ga in een hostel wonen.  In het hostel word ik aangerand, met de dood bedreigd en er is regelmatig brandalarm. Ik krijg voorstellen van vriendschap in ruil voor seks. Mijn vader mishandelt mij en randt mij aan in de auto. Met een klap komen mijn herinneringen aan seksueel misbruik omhoog. Ik ben nergens meer veilig. Ik ben alles kwijt. Ik kom vijftig kilo aan en heb nog steeds last van verlammingsverschijnselen. Mijn lever is beschadigd. Ik heb diabetes. Al mijn spullen zijn door mijn vader en ex naar het stort gebracht. Ik doe een zelfmoordpoging met alle medicatie en lig drie dagen in coma. Uiteindelijk woon ik een jaar in het hostel. Ik kan geen woning huren, omdat ik te hoge kinderalimentatie moet betalen aan mijn ex.

En nu?

Nu woon ik in een gehandicaptenflat en weet regelmatig niet wat ik moet doen. Mijn wilskracht is niet gebroken, ik loop weer zonder stok. Mijn lichaam is aan het herstellen, maar nog is broos. Ik bouw aan een nieuw leven. Mijn doorzettingsvermogen en revalidatie maakt dat de verlamming deels weg is. Een dubbele nekhernia gooit wel nog regelmatig roet in het eten. Ik ben volledig afgekeurd en ook dat is een confronterend rouwproces en voor mij geen eindfase.

Overleven na alle ellende

Lieve mensen hebben mij voorzien van spullen en meubels, kleding en schoenen. Mijn ex is met de kinderen naar de andere kant van het land verhuisd en heeft mijn kinderen tegen mij opgezet. Dat ik mijn kinderen niet zie, is een groot verdriet. Met mijn zoon heb ik af en toe appcontact. Mijn dochter laat weinig van zich horen. Ik heb hulp bij het verwerken van het seksueel misbruik en het pestverleden.

Langzaam weer een leven opbouwen

Financieel is het moeilijk, ik loop bij de voedselbank. Inmiddels heb ik de meeste spullen en af en toe doet iemand iets gratis voor me, of stopt me wat geld toe. Ik volg hier en daar gratis webinars, omdat ik scholing op dit moment niet kan betalen. Ik heb een klein beetje spaargeld, na alles wat aangeschaft moest worden en ik ben heel erg blij met mijn autootje. Ik ben veel vrienden kwijtgeraakt door de scheiding en doordat ik ben gaan praten over seksueel misbruik door mijn vader.

Zingeving

Mijn concentratie is nog niet helemaal in orde, regelmatig vergeet ik dingen, huissleutels, boodschappen. Klussen kan ik met mijn lichaam helemaal niet, dus dat moet ik uitbesteden en alles kost geld. Ik moet mezelf begrenzen in alles wat ik wil, want er is nog een groot gat tussen willen en kunnen. Voor de toekomst wil ik me specialiseren in de behandeling van seksueel misbruik en lotgenotengroepen opzetten. Ik begin weer een beetje de regie in mijn leven te krijgen, maar uitputtend is het nog steeds wel.

Een nieuwe balans zoeken

Wat voorheen zo vanzelf ging; dingen regelen, organiseren, ergens met enthousiasme induiken, het zit er niet meer in. Soms, een beetje … Maar het idee dat ik mijn verjaardag moet vieren, zorgt al voor een huilbui. Ik ben regelmatig in paniek, doordat ik teveel doe. Ik heb triggers in het dagelijks leven. Er zijn dagen dat ik gevloerd op de bank lig. Het motto ‘wie goed doet, goed ontmoet’ ben ik kwijt, maar stapje voor stapje vecht ik me terug. Ik mag van mezelf huilen en boos zijn.  Dan huil ik van uitputting en ik ben soms razend op wat me is aangedaan door mijn daders. Ik kom van ver. Maar ook ik mag er zijn en gaan zien wat voor goed mens ik ben.

‘Geknakt, maar niet gebroken’

Meer zien van wat Nicole geschreven heeft? Kijk hier

Feestelijke boeklancering

Zaterdag 8 maart was het zover. Na jaren hard werken aan haar boek was het tijd voor Judith Wijnhoven om het resultaat het levenslicht te laten aanschouwen. Het werd een feestelijke boeklancering, met vooral veel vrienden, bekenden en familie die in de bibliotheek van Uden samen kwamen om dit heugelijke feit te vieren.

Bibliotheek Uden

De bieb in Uden besteed altijd veel aandacht aan lokale auteurs, dus zij stelden hun zaal graag ter beschikking voor de boeklancering waarvoor dank. Na een praatje van iemand van de bieb was het woord dan aan Judith, die vertelde hoe zij aan het boek had gewerkt.

Uitreiking eerste boek

Een belangwekkend moment is altijd het uitreiken van het eerste boek. Judith heeft er voor gekozen om dit aan haar vader uit te reiken, omdat deze haar tijdens het schrijven gestimuleerd heeft en haar met  taalkundige aspecten heeft geholpen. Handig zo’n proeflezer in de familie! Haar vader sprak ter plekke ook zijn bewondering voor zijn dochter uit.

Na afloop van de boeklancering: het signeren

Een bijkomend voordeel van het bijwonen van een boeklancering van een nieuw boek is natuurlijk dat je de auteur kunt vragen om het boek te signeren. Dat deden de meeste aanwezigen dan ook. Al met al een geslaagde middag met een terecht trotse auteur. Het verhaal van haar strijd met de gevolgen van seksueel misbruik is zeer de moeite waard.

Wil jij in het bezit komen van het boek?

Je kunt het hier bestellen.

Heb jij zelf ook een verhaal?

Misschien wil je ook een boek schrijven, of je bent zelfs al eens begonnen en loopt vast? Als coach helk ik je om jouw verhaal goed op papier te krijgen. Als uitgever ben ik geïnteresseerd in het publiceren van verhalen over seksueel misbruik, vooral toegespitst op hoe je daarvan kunt helen. En als boekhandelaar heb ik een online boekenwinkel om de verkoop te regelen.

Kijk op mijn andere website voor meer informatie.